İlkin, gözlerinden çaldım rüyalarıma giydirdiğim düşleri.
Sonra yüzünün ayva tüylerine astım gördüğüm sergüzeştleri.
Ben aklının kıyılarında donarken
Sen yüreğimde yeni umutlar yakıyordun.
Ben göz pınarlarında şiirlere dalarken
Sen yine rüyalı, sen yine uzak bakıyordun.
İçimde boğuluşum gözlerinin derinliğindendir…
Uykusuzluğum gözlerinin sabahında uyanışımdandır.
Kirpiklerinden sarkan ıslak bir yıldızın,
Gözlerinde şiirleşmesi kadar güzeldir senli baharlar.
Anlamı değişir, bakışlarınla yıkanan her şeyin…
Değdiğin bir kuru dal gül açar saçlarının gülistanlığında.
Ben fakir bir yalnızlık bırakıyordum yollarına,
Sen kaşlarının arasından yıldızlar geçiriyordun.
Şiirleşmiş bir duyguydun yüreğimde…
Her okuduğumda bir kez daha sevdiğim.
Dünden bugüne bir yalnızlık,
Bugünden yarına bir anlamsızlık düşüyor ömrümden.
Gözlerine, geceleri sürmelediğinden beri
Karanlığı örtüyorum kaderime;
Ayakları dışarıda kalıyor yazgımın.
İçimde tohumlanan hasretler yeşerir,
Güneş gibi doğarken bakışların üzerime.
Bir lambanın yorgun aydınlığına dayıyorum yüzümü,
Işıklar sürgüsünü çekiyor yüreğime.
Caddeler güneşin sıcaklığını çoktan yitirmiş…
Saatler bir mızrak ucuyla çiziyor zamanı titreyen ellerime.
Sen susuyordun…
Ben susarken bile seni konuşuyordum…
Ve ben caddelerin soğuk suretinde sana koşuyordum.
Kadim Dolunay