Yine mi doladın saçlarını güneşe?
Leyl karası ışıklar sızıyor odama perdeden
Ve sen doğuyorsun içime her pencereden.
Ah, ömrümün cennet gülü mehlika sevgili!
Canfeza gözlerinin kıyısında üşümek mi?
Bir bakışınla yanar ruhumun mendili.
Çaresiz kalınmışlığın arasında bir nefes mutluluktu varlığın.
Özlemim dualarıma amin olmuşken,
Bir amin daha serpiyorum dualarımın ardından, ‘ah’ çekerek.
Limanı olmayan yüreğimden sesleniyorum vuslat gemilerine…
Ve sonsuz bir boşluğun ortasından uzanıyorum ellerine.
Ayaklarımda binbir düğüm körlüğü…
Bir adım ilerisi uçurum, bir adım gerisi yalnızlık.
Seni söyler bu rüzgar, bu gül kokusu…
Bu bendeki dert sancısı; kalbimdeki güz uykusu.
Gözlerini kapatıp uyuduğundan mıdır,
Geceler böyle katran karası?
Sen yıldızları toplayıp rüyalarına götürmüşken,
Gök kubbeye bir düş daha asıyor kendini.
Yalnızlığımın gürültüsü kısmışken sesimi,
İçimdeki yankılar susturuyor beni.
Nedir bu yüreğime inen hasret sillesi?
Boğuyor her nesneyi karanlık silsilesi…
Şimdi yine sabah oluyor,
Yine leyl karası ışıklar sızıyor odama perdeden…
Sen doğuyorsun içime her pencereden.
Ve sonra yine batıyor Güneş…
Son ışıklarıyla kızıl dalgalar bırakarak denize.
Ve sonra yine katran karası geceler…
Ve yine yalnızlık…
Sağır eden ölüm sessizliğinde.
Kadim Dolunay