Kalbimin avuç içine dert kalemiyle vurdum,
Kan pıhtılı sözcükler geldi dilime, harf harf oyularak.
Kuşlara gökyüzünün rengini sordum,
“Bak” dediler, içime fırçayı daldırıp semayı boyayarak.
Kabristanlarda hep kendimi arayıp durdum,
Gölgemin kahkahaları arasında ağlayarak.
Yıllar yılı boş hayallerle nefes savurdum,
Hep fanilerin adını sayıklayarak…
Bir çocuğun hayallerinden izliyorum
Şu zalim dünyanın en hüzünsüz yarınlarını.
Acı tutmayan bir yüreğin izini sürüyorum
Oyuncak arabalarda, bez bebeklerde.
Hep dert yükünden mi düşer çeneler avuç içine..?
Dünden kalma kaygılarla geçiyor bugünler.
Tebessüm bilmez yüzümü çevirmişken yollara,
Sevinçlerin üzerine toprak atıyor hüzünler…
Şimdi, içime düşen kuyuların susuzluğuna değil,
Yusufsuzluğuna yanıyorum.
Gömleği önden yırtılan ömrüme
Zindan zindan ağlamak düşüyor.
Hesabını veremezken bir hayat dolusu yanılgının…
Yüreğimde ısıtıyorum alevlerini, üşüyen bir yangının.
Yetim bir çocuktu yüreğim karanlıklarda…
Yıldızlar tuttu ellerini.
“Sen...” dedim, bitti yalnızlık…
Titredi içimin en derini.
Kadim Dolunay