O kadar çok sustum ki;
Bir türlü anlamadın dilimden.
Kaç dille susmalı insan,
Anlatmak için kendini dünyaya..?
İçimdeki yas zılgıtlarını susturmaya çalışırken kırılıyor ellerim.
Gözlerim, kirpiklerimde asılı son hayalleri izlerken kapanıyor.
Kurumaya direnen bir kaç damla gözyaşı var yanaklarımda…
Ve ölü bir cümlenin ilk kelimesi gömülüyor dudaklarımda.
Kor yutmuş sözler taşırım dilimde…
Tutuşuyor kuşların kanatları
Seslenince ben uzaklara.
Sonbahar uğurluyor beni ağırlanan ayrılıklara…
Bulutlar perde perde çekiliyor önüme,
Ve acının mabedinde ruhumu kırbaçlıyor hayat.
Yüreğime vuran hüzünkeş duyguların lisanıdır bakışlarım.
Kaç dille bakmalı gözlerim ötelere?
Görebilmek için Güneş’in ardını…
Ve kaç dille ağlamalı şu çatlak merdiven basamaklarında?
Yapmak için gökkuşağından uçurtmalar…
Kelâmın muammasıyla konuşur dilsiz yıldızlar…
Kör kalemler çizmiş pusulamın mihengini,
Hep sağır duygulara çarpıyor sesim.
Bir söz daha söylersem eğer tutuşacak nefesim…
Kadim Dolunay