Kara tünellerden geçer hayat efsunuyla
Bir yakıcı ‘of’ bırakır hayaller sonuyla
Ve bir kere daha doğuyor ihtiyar Güneş
Dağların yamacını titreten bastonuyla
Yürek yanınca, gözler saklar tüten dumanı
Bulutlar, susuz bir geçitten taşır ummanı
Bir annenin gözyaşı damlarken sokaklara
Çocuklar karanlığa boyarlar asumanı
Bu kâinat ki kan akar hep oluklarından
Faniliğin remzi okunur soluklarından
Ellerimizden düşüp kaybolmuş kimliklerin
İzini sürdük, yürüyerek ufuklarından
Ağlayarak kundaklandık hayata tiz sesle
Borçlu çıktık daha aldığımız ilk nefesle
Her adımda bir düşüş, dengelerde pür hata
Nice aşklar tükettik, peykersiz bir hevesle
Kadim Dolunay